Τα « ναι» και τα «όχι»

"Διαλέγεις καὶ μετὰ πῶς τὸ σηκώνεις τὸ βάρος τὸ ἀσήκωτο ποὺ ἔχει ἡ ἐκλογή σου. Ἐνῷ ἐκεῖνο τὸ ἔτυχε τί πούπουλο.."
Κ. Δημουλά

Γιατί με τα «ίσως» χάθηκαν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, η ζωή η ίδια. Κι αν το ποιητικό βάρος ενός «ναι» ή ενός «όχι» είναι «ασήκωτο», το πραγματικό κόστος ενός αθόρυβου, διπλωματικού, πρόσκαιρα βολικού «ίσως», είναι πολύ βαθύτερο. Δεν είναι θέμα αδιαλλαξίας, όχι. Και ναι, η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, υπάρχει και το γκρι. Αλλά η ζωή δεν είναι και «παίξε γέλασε», σύμφωνα με τον ποιητή. «Πρέπει να την επάρεις σοβαρά», δηλαδή να τη ζεις. Άρα να διαλέγεις. Κάθε στιγμή να διαλέγεις τα «ναι» σου και τα «όχι» σου και να τα υποστηρίζεις. Και να τα αναθεωρείς, ναι, γιατί όχι; Αλλά να τα διατυπώνεις και να αναλαμβάνεις την ευθύνη τους. 

 

Εκεί θεωρώ ότι βρίσκεται ένα από τα κλειδιά της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, ένα κομβικό σημείο του θεραπευτικού ταξιδιού και τελικά μια κρίσιμη καμπή στις περισσότερες διαδρομές ωρίμανσης, εντός ή εκτός θεραπευτικού πλαισίου. Στην ανάληψη της ευθύνης. Στο να μιλάς συχνότερα σε ενεργητική φωνή και πρώτο πρόσωπο. Να μην «παθαίνεις» τη ζωή αλλά να τη δημιουργείς. Να βγεις μπροστά και να πεις ένα «ναι» ή ένα «όχι». Να πεις τα «ναι» σου και τα «όχι» σου εσύ για σένα, όχι να στα υπαγορεύουν άλλοι, σαν να ξέχασες τα λόγια από το έργο της ζωής σου. Να στριμώξεις την αμφιθυμία στη γωνία και να την αφοπλίσεις πρώτος, πριν σε ακινητοποιήσει στην αδράνεια ενός «ίσως» εκείνη. Εκεί, στη συνειδητοποίηση ότι δεν πειράζει και τόσο που δε γίνεται κι η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος γιατί το ένα από τα δύο είναι πιο σημαντικό από το άλλο. Και ναι, είσαι διατεθειμένος να στερηθείς το λιγότερο σημαντικό, προκειμένου να υπηρετήσεις καλύτερα το άλλο, το σπουδαίο. Και αυτό είναι απόφαση. Και επιλογή. Και δύναμη. Είναι ξεβόλεμα, ευθύνη και συνέπεια. Είναι ελευθερία…