λιγότερο με αφορούν οι άνθρωποι
με τους πολυτάραχους βίους
πιότερο εκείνες οι γυναίκες
με την αθόρυβη ζωή μιας αέναης επανάληψης
που έχουν καταπιεί ένα όνειρο
κι εκείνο κυκλοφορεί στο σύστημα
σαν ύπουλο ανεύρυσμα
κάποτε σκάει
συχνότερα μένει αρραγές
κι ίσως αυτό είναι βιαιότερο
Μια γυναίκα,
προέκταση του νεροχύτη της
κάποτε μύριζε γιασεμί
αντάλλαξε εκείνο το άρωμα
με την ασφάλεια της χλωρίνης
Ένας λεκές στο μάρμαρο
δε λέει να φύγει 38 χρόνια τώρα
σπιλώνει την αθωότητα
επίμονα
αντιστεκόμενος σε όλα τα σφουγγάρια
τα σπρέι και τις σκόνες
αντιστεκόμενος σ' αυτήν, κυρίως
που δεν μπορεί ν' αποδεχτεί
τη μη αναστρεψιμότητα
της άλωσης
του άσπρου από το μαύρο
Τρίβοντας με μανία
σηκώνει συχνά πυκνά το βλέμμα
για να αντικρύσει το φωταγωγό
Γνωρίζει κάθε σπιθαμή του
τον χαρτογράφησε με επιμέλεια
"το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ"
του απηύθυνε ένα πρωινό
κι εκείνος δάκρυσε
με τους πολυτάραχους βίους
πιότερο εκείνες οι γυναίκες
με την αθόρυβη ζωή μιας αέναης επανάληψης
που έχουν καταπιεί ένα όνειρο
κι εκείνο κυκλοφορεί στο σύστημα
σαν ύπουλο ανεύρυσμα
κάποτε σκάει
συχνότερα μένει αρραγές
κι ίσως αυτό είναι βιαιότερο
Μια γυναίκα,
προέκταση του νεροχύτη της
κάποτε μύριζε γιασεμί
αντάλλαξε εκείνο το άρωμα
με την ασφάλεια της χλωρίνης
Ένας λεκές στο μάρμαρο
δε λέει να φύγει 38 χρόνια τώρα
σπιλώνει την αθωότητα
επίμονα
αντιστεκόμενος σε όλα τα σφουγγάρια
τα σπρέι και τις σκόνες
αντιστεκόμενος σ' αυτήν, κυρίως
που δεν μπορεί ν' αποδεχτεί
τη μη αναστρεψιμότητα
της άλωσης
του άσπρου από το μαύρο
Τρίβοντας με μανία
σηκώνει συχνά πυκνά το βλέμμα
για να αντικρύσει το φωταγωγό
Γνωρίζει κάθε σπιθαμή του
τον χαρτογράφησε με επιμέλεια
"το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ"
του απηύθυνε ένα πρωινό
κι εκείνος δάκρυσε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου